[ Pobierz całość w formacie PDF ]
kwizytorów w kwestii aresztowania, zakuwania w kajdany, uwięzienia, stawiania
przed sądem i osądzania nikogo. Ponieważ prawo wymaga, by łowca czarownic
był oskarżycielem podczas każdego procesu o czary w Nowej Anglii, zarządzam,
by żaden proces o czary nie odbył się w Nowej Anglii, dopóki i jeżeli nie znajdzie
się inkwizytor z ważną licencją, by pełnić obowiązki oskarżyciela.
Słowa płynęły z ust Johna Adamsa niczym potok ze zródła. Odnosił wraże-
nie, że śpiewa. Alvin Smith miał rację. Ale w chwili gdy John uświadomił sobie,
że honor zmusza go do oddalenia obu sprytnych wniosków Coopera, w umyśle
otworzyła się nagle nowa ścieżka. Zobaczył, jak może przerwać procesy o czary,
nie używając sądowego precedensu, by obalić prawo, ale używając innego prawa,
by je przebić.
Posiedzenie zostaje zamknięte. Uderzył młotkiem. Po czym uderzył
raz jeszcze. Otwieram proces w sprawie naród przeciwko Alvinowi Smithowi
i Purity Orphan. Jako że jest to proces o czary, nie możemy go kontynuować bez
obecności inkwizytora z ważną licencją. Czy inkwizytor posiadający taką licencję
znajduje siÄ™ na sali?
Z uśmiechem spojrzał na Quilla.
Drogi panie, siedzi pan przy stole oskarżyciela. Czy posiada pan taką li-
cencjÄ™?
Quill zobaczył ogniste litery na ścianie.
219
Nie, Wysoki SÄ…dzie.
No cóż. . . John westchnął. Nie widzę tu innych kandydatów do ro-
li inkwizytora. Nie mam zatem wyboru i muszę uznać ten proces za nieprawny
i nielegalny. Oddalam wszystkie zarzuty. Oskarżeni są wolni. Pan Smith nie ma
obowiązku stawiania się w sądzie. Posiedzenie zamknięte.
Quill wstał niepewnie.
Jeśli pan sądzi, że to się uda, myli się pan!
John ruszył do wyjścia, nie zwracając na niego uwagi.
Dostaniemy nowe licencje! krzyknÄ…Å‚ za nim Quill. Przekona siÄ™ pan!
Ale John Adams wiedział o czymś, o czym Quill zapomniał. Licencje wyda-
wano jedynie z polecenia gubernatora. I John był pewien, że Quincy nie wyda
żadnych, dopóki zgromadzenie Massachusetts nie zdoła napisać nowego prawa
o czarach. Prawa, które całkowicie wyeliminuje urząd inkwizytora i wprowa-
dzi normalne zasady postępowania dowodowego, w tym prawo oskarżonego do
odmowy zeznań. Kościoły zachowają naturalnie uprawnienia, by przeprowadzać
procesy o czary, kiedy tylko zechcą, jednak w kościelnych sądach najwyższą karą
jest ekskomunika i usunięcie z kongregacji. A tej kary używano przeciwko lu-
dziom, którzy niedostatecznie często chodzili do kościoła.
Kiedy zamknęły się za nim drzwi szatni, John nie zdołał się dłużej powstrzy-
mać. Odtańczył dziki taniec wokół pokoju, śpiewając przy tym dziecięcą piose-
neczkÄ™.
A potem przypomniał sobie, co na jego oczach zrobił Alvin Smith, i spoważ-
niał.
Siedział w miękkim pluszowym fotelu i starał się zrozumieć, co właściwie
zobaczył. Nigdy nie wierzył w talenty, które przeczyły prawom natury. Teraz jed-
nak zrozumiał, skąd brał się ten brak wiary: nie stąd, że takie talenty nie istniały,
ale stąd, że nikt nie ośmielał się ich używać w Nowej Anglii, gdzie groził za to
stryczek. Prawa o czarach były złe nie dlatego, że takie moce są wymysłem, ale
dlatego że niekoniecznie pochodzą od szatana. Ale czy rzeczywiście? Czy pozba-
wił skuteczności prawo o czarach akurat w chwili, gdy uzyskał dowód, że jest
niezbędne?
Nie. Cooper nie zdołał doprowadzić do przyjęcia swoich wniosków, ale prze-
cież się nie mylił. Jedynie fałszywe zeznania łowców czarownic wskazywały na
jakikolwiek związek szatana z talentami. Jeśli pominąć te zeznania, talenty były
tylko wrodzonymi zdolnościami. To, że niektóre z nich są rzeczywiście niezwy-
kłe, nie świadczy jeszcze, że ich posiadacz jest zły albo dobry. Nie ma też dowo-
dów, że prawo o czarach zostało kiedykolwiek wykorzystane przeciwko ludziom,
których ukryte moce stanowiły prawdziwe zagrożenie. To przecież jasne: gdyby
Alvin Smith nie pozwolił się uwięzić, żadna cela nie mogłaby go zatrzymać. Za-
tem tylko ci, których talenty były stosunkowo niewielkie i nieszkodliwe, mogli
zostać skazani i powieszeni. Prawo nie spełniało żadnego z celów, dla jakich je
220
[ Pobierz całość w formacie PDF ]