[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mecz.
Z jakiegoś powodu chciała ten mecz oglądać, chociaż nie pamiętała już dlaczego.
Weszła do salonu. On spał na sofie, telewizor był włączony. Ojciec zamknął oczy, oddychał
równo i spokojnie. Wyglądał dość zabawnie. Pobiegła do kuchni, powiedziała o tym mamie i
przyprowadziła ją do pokoju. Przykryły go kocem, wyłączyły telewizor i resztę dnia spędziły
po cichu w kuchni. Póz
niej powiedział, że obudził go zapach pieczonych ciasteczek. Nie
pamiętała, czy tego dnia Michael był w domu, czy nie. Po prostu wyleciało jej to z pamięci.
Doktor Rothstein przerwał jej rozmyślania.
- Zaczynamy znowu. Major Tiemierowna ponownie zaśnie, chociaż może mieć z tym
pewne problemy. Zneutralizowałem środki uspokajające, które mogłyby spowodować ujemne
skutki uboczne.
- Proszę mnie zahipnotyzować, doktorze. Nie mamy zbyt wiele czasu.
Skinął głową.
- I jeszcze jedno, doktorze Rothstein.
- Tak, słucham?
- Człowiek, który czeka tam, na zewnątrz, z doktor Barrow, jest moim mężem a także
najlepszym przyjacielem major Tiemierowny.
Doktor usiadł naprzeciwko niej.
- Wiem o tym. Teraz musi się pani odprężyć. Oparła dłonie na udach.
Wyobraziła sobie ojca, ubranego w stare wytarte dżinsy i niebieską koszulę. Był bez
zegarka i jakiejkolwiek broni.
Skoncentrowała swoje myśli tylko na nim i na Natalii. Uczucie odprężenia minęło. W
tyle głowy poczuła narastający ból.
Znalazła się nagle w zupełnie innej epoce. Natalia była ubrana w długą, jedwabną
szatę. Jechała na grzbiecie swego czarnego konia. Annie znajdowała się jakby poza nią,
obserwując ją to z mniejszej, to z większej odległości. Raz - jakby była małym ptaszkiem,
siedzącym na ramieniu dziewczyny, a po chwili znajdowała się w odległości setek jardów,
jakby obserwujÄ…c jÄ… przez lornetkÄ™.
Słyszała jednostajny szum morza i tętent potężnych kopyt Shire a. Nic się nie
zmieniło.
Wiatr. Nie czuła jego podmuchów jak przedtem, tylko lodowatą wilgoć i skurcz w
żołądku, spowodowany strachem. Kim była?
Natalia zbliżała się do skał. Pojawił się czarny rycerz na siwym rumaku.
- Kim jesteÅ›, rycerzu?
- Za to, że mnie oszukałaś, poniesiesz karę, zginiesz! Natalia zadrżała. Zsunęła do tyłu
kaptur. Jej włosy powiewały na wietrze jak skrzydła pięknego ptaka.
- Wyzywam cię! - krzyknęła.
Czarny rycerz zaśmiał się, tak samo jak poprzednim razem.
- Poczekaj chwilę. Siedząc w ten damski sposób, nie mam szans! Zejdz
my z koni.
- Schodz
, jeśli chcesz. Ja tego nie uczynię.
Jego siwy wierzchowiec ruszył do przodu. Natalia wzniosła miecz.
- Nie jesteÅ› zbyt uprzejmy, panie.
- Nie jestem, Natalio. Spięła konia ostrogami.
- Naprzód, Shire! Nie zawiedz
mnie!
Pędzili wprost na siebie. Kopyta ich potężnych wierzchowców rozbryzgiwały
przybrzeżne fale.
W ostatnim momencie koń Natalii na jej komendę skręcił w bok, a jej klinga błysnęła
w świetle słońca, które jakby zawisło na horyzoncie, ponad powierzchnią morza.
Czarny hełm zatoczył w powietrzu łuk i upadł z pluskiem w wodę.
Koń rycerza zatrzymał się i zawrócił. Bezgłowy jez
dziec zaśmiał się głosem
Karamazowa.
- A teraz twoja głowa, Natalio!
Ruszył w jej kierunku. Kiedy krzyknął słowo  nierządnica! , wydawało się, że ziemia
wraz z otaczającymi ich skałami zatrzęsła się. Annie poczuła strach; nigdy jeszcze nie była
tak przerażona.
Natalia ze spokojem oczekiwała swego przeciwnika. Ból w tyle głowy Annie wzrósł
jeszcze bardziej.
I wtedy zza skał wyjechał drugi jez
dziec na białym arabskim koniu. Rozbryzgująca się
pod uderzeniami kopyt woda tworzyła wokół niego jakby poświatę, która nagle prześwietlona
słońcem, zaczęła błyszczeć wszystkimi kolorami, kontrastując z czystą bielą zwierzęcia. W
wypolerowanej zbroi rycerza światło odbijało się niczym w lustrze. Jechał, stojąc w
strzemionach, w dłoni dzierżył olbrzymi miecz. Gdy odezwał się, jego głos odbijał się echem
od skał.
Czarny rycerz ściągnął wodze. [ Pobierz całość w formacie PDF ]