[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wypomniane przysługi są z
ródłem obrazy:
Posłuch nad męstwo zbytnie milszy mi sto razy.
%7łegnaj! Nie straszną dla mnie twoja złość bez siły
I zrywam wszystkie więzy, które nas łączyły.
ACHILLES
Dziękuj więzom jedynym, jakie gniew mój ceni 
Jeszcze w tobie szanujÄ™ ojca Ifigenii.
Bez tej nazwy, być może, król nad królów tyle
Po wyzwaniu tym krótkie miałby życia chwile.
Pomnij  dwa tylko jeszcze słowa mi zostały:
Bronić muszę twej córki i mej własnej chwały.
Nim w jej serce niewinne zdołasz cios wymierzyć,
Oto pierś, w którą wcześniej przyjdzie ci uderzyć.
SCENA SIÓDMA
AGAMEMNON sam
Oto co na niÄ… zgubÄ™ niechybnÄ… sprowadza 
Córki mojej bezbronnej większa była władza.
Twoja miłość, co tutaj grozi mi zuchwała,
Przyspiesza cios fatalny, który wstrzymać chciała.
Nie wahajmy się dłużej; nic jej nie ocali;
Moja duma zraniona przeważa na szali.
Achilles, kiedy grozi, wskazuje mi drogÄ™!
Bo litość moją mógłby poczytać za trwogę.
Hej! Do mnie, straże!
SCENA ÓSMA
A g a m e m n o n , E u r y b a t e s, strażnicy
EURYBATES
Panie?
AGAMEMNON
Co czynić, bogowie?
Czyli głos mój ten rozkaz tak straszny wypowie?
Jakich zwycięstw, okrutny, tędy wiedzie droga?
298
Jakiegoż to w ich ręce wydać pragniesz wroga?
Matka czeka mnie, matka, nie strwożona niczym,
Co krwi swojej chce bronić przed ojcem zbrodniczym;
Z jej objęcia, być może. mniej ode mnie dzicy,
Nie zechcą swej księżniczki wydzierać strażnicy.
Achil grozi nam, Achil wyzywa i Å‚aje 
Czy przez to moja córka zuchwalszą się staje?
Czy uchodzi tym bogom, co krwi jej żądali?
Na cios z ręki ojcowskiej czy bodaj się żali?
Ach, co mówię? W bezbożnym zapale co czynię?
O cóż taką ofiarą mam prosić boginię?
Jakież chlubne nagrody, męstwu przyrzeczone,
Jakież laury mnie skuszą, krwią córki zbroczone?
Nie, nie zdołam: Krew święta i miłość mnie wzywa,
I wstydem być nie może litość sprawiedliwa.
Niech więc żyje. Lecz jak to?! Niepomny mej chwały,
Mam dopuścić, by górę wziął Achil zuchwały?
PychÄ™ jego bezmiernÄ… jeszcze tym podwojÄ™:
Sądzić będzie, żem uległ, a może się boję?
W jaką błahą myśl moja znów popadła trwogę:
Czyż Achila inaczej ukorzyć nie mogę?
By go dręczyć, z mej córki uczynię narzędzie:
On ją kocha  dla męża innego żyć będzie.
Księżniczkę i królową wezwij, Eurybacie.
SCENA DZIEWI
TA
A g a m e m n o n , strażnicy
AGAMEMNON
O bogowie! Jeżeli w swych zamiarach trwacie,
Jeśli wasza nienawiść dalej po nią sięga,
Cóż może przy was wszelka śmiertelnych potęga?
Zgubi ją moja miłość, co dla niej się stara:
Wiem o tym  lecz zaprawdÄ™, tak wielka ofiara
Warta jest, byście znowu od waszego sługi
Zechcieli jej, bogowie, żądać po raz drugi.
SCENA DZIESI
TA
A g a m e m n on, K l i t e m n e s t r a, I f i g e n i a, E r y f i la.
E u r y b a t e s, D o r y d a, strażnicy
AGAMEMNON
Pani, chcesz ją ocalić, posłuchaj, co rzekę:
Córkę twoją ci wracam i daję w opiekę.
299
Z tych okrutnych co rychlej zabierz ją wybrzeży;
Pod dowództwem Arkasa daję ci żołnierzy.
Chętnie mu jego zdradę przebaczam szczęśliwą;
Trzeba sekret zachować i działać co żywo.
I Ulisses, i Kalchas milczÄ… do tej chwili:
Strzeżcie się, by ucieczki waszej nie odkryli.
Schowaj dobrze swą córkę i niech armia cała
Sądzi, żem wysłał ciebie, lecz ona została.
Uchodz
cie. Oby, syci Å‚ez moich widokiem,
Bogowie ją na długo skryli przed mym okiem!
Straż niech idzie z królową.
KLITEMNESTRA
Panie!
IFIGENIA
Ojcze drogi!
AGAMEMNON
Nim kapłan groz
ny spełni, co mu każą bogi,
Uchodz
cie, mówię. Ja zaś, by nie mógł wam szkodzić,
Idę prośbą udaną czujność jego zwodzić.
I fatalny obrządek, na który już pora,
Każę odwlec co najmniej dzisiaj do wieczora.
SCENA JEDENASTA
E r y f i l a, D o r y d a
ERYFILA
Nie, pójdz
ze mnÄ…, Dorydo. InnÄ… mamy drogÄ™.
DORYDA
Czyż za nimi...
ERYFILA
Nie, dłużej walczyć już nie mogę.
Skutki uczuć Achila widzę dziś na sobie:
Z gniewem moim bezsilnym spocząć nie chcę w grobie.
Dość wahania, Dorydo, zgubię ją lub zginę.
Pójdz
ze mną, Kalchasowi tę wydać nowinę.
300
AKT PI
TY
SCENA PIERWSZA
I f i g e n i a, E g i n a
IFIGENIA
Nie wstrzymuj mnie: do matki wróć mojej, Egino.
Czas uciszyć gniew bogów należną daniną:
Przez krew moją, co chciała ujść im, nieszczęśliwa,
Spójrz, jaka dzisiaj burza nad nami się zrywa.
Pomnij, w jakim królową oglądałaś stanie,
Jak nas obóz w ucieczce wstrzymał niespodzianie
I z jakim dzikim zuchwalstwem zewszÄ…d w naszÄ… stronÄ™
Zwracały się ich włóczni groty wyostrzone...
Straż w rozsypce: królowa, co leży omdlała...
Nazbyt cierpi, więc pozwól, bym z nią się rozstała;
Jej pomocy bezsilnej czekać nie chcę dłużej:
Niech mi zmysłów jej zamęt w ucieczce posłuży.
Biada! Ojciec mój nawet, wierzaj memu słowu,
Gdy mi życie ocala, zabija mnie znowu.
EGINA
On? Co słyszę, o pani? Cóż nagle się stało?
IFIGENIA
Achilles go uraził mową zbyt zuchwałą.
Lecz król żąda, bym, gniewne z nim dzieląc porywy,
Memu sercu ten przymus zadała straszliwy.
Przez Arkasa mi swoje objawił żądania:
Mówić bodaj z Achilem na zawsze mi wzbrania.
EGINA
O pani!
IFIGENIA
Ciemny losie! Wyroku zbyt srogi!
%7łycie tylko mi odjąć chcą łaskawsze bogi.
Umrę zatem, posłuszna, i miłość daremną...
Lecz co widzÄ™, bogowie! Achilles?
301
SCENA DRUGA
I f i g e n i a, A c h i l l e s
ACHILLES
Pójdz
ze mnÄ….
Niech cię krzyki nie trwożą ni zgraja prostacza.
Co twój namiot, o pani. tak ciasno otacza.
Ukaż się; zanim jeszcze ciosy moje spadną,
Lęk przed tobą tę ciżbę utworzy bezładną.
Patrokles, a z nim wodzów kilku z mojej świty
Tesalczyków ci wiodą hufiec znamienity;
Inne, pod znakiem moim dalej zgromadzone,
Niezłomnych swych szeregów dadzą ci ochronę.
Od wrogów chcę bezpieczną cię osłonić strażą:
Pod namioty Achila niech się przyjść odważą.
Cóż to, pani? Co widzę? Tak mi jesteś rada,
%7łe na słowa me tylko płacz twój odpowiada?
Czyli ufasz wciąż jeszcze tej broni bez siły?
Z
pieszmy  twojego ojca te łzy nie wzruszyły.
IFIGENIA
Wiem o tym: więc jedyną pokładam nadzieję
W mieczu owym, co wkrótce krew moją przeleje.
ACHILLES
Ty, umrzeć? Mowy takiej poniechaj, zaiste.
Czyś niepomna, że związki nas łączą wieczyste?
Czyś niepomna, by przeciąć te spory bez treści,
%7łe szczęście moje całe w twym życiu się mieści?
IFIGENIA
Nie z moją smutną dolą niebiosa związały
Szczęście twojego życia, tak pełnego chwały.
Miłość nasza nas zwiodła, bo niebios rachuby
Szczęście twoje uczynią owocem mej zguby.
Pomyśl, o panie, pomyśl, jak zaszczytne żniwa
Dłoniom twoim wyprawa przyniesie szczęśliwa;
Chlubne pola bitewne, rojeń waszych godne,
Krwią moją nie zroszone  są dla was bezpłodne.
Taka jest wola bogów, ojcu memu znana;
Próżno, głuchy, namowy odrzucał kapłana.
Przez Greków, co na moje sprzysięgli się życie,
Raz jeszcze wola niebios przemawia niezbicie.
Ruszaj: sławie twej przeszkód przynoszę zbyt dużo.
Z
piesz wypełnić, co z dawna wyrocznie ci wróżą
Z
wietnego w tobie Grecja czeka bohatera;
Na wrogów ten gniew obróć, co w duszy ci wzbiera.
Priam blednie: strwożoną już oglądam Troję,
302
Gdy stos dla mnie wzniesiony i Å‚zy ujrzy twoje.
Idz
, w mieście, co się ludu wyzbędzie połowy,
Niech śmierć moją trojańskie opłakują wdowy.
W tej nadziei spokojna, radosna odchodzÄ™;
Gdy nie mogłam Achila towarzyszyć drodze,
Ufam, że przyszłość, która twe czyny uświęci,
I mnie z nimi połączy w potomnych pamięci;
%7łe od śmierci mej strasznej, z
ródła twojej chwały,
Będą się owe chlubne dzieje zaczynały.
%7łyj, boskich przodków godzien; żegnaj mi, o panie.
ACHILLES
Nie sÄ…dz
, bym tak złowróżbne przyjął pożegnanie.
Próżnoć się na tę mowę zręczność twoja sili,
Ojcu służyć, mnie zwodzić w jednej pragnąc chwili;
Próżno, pani, do śmierci zdążając z uporem,
Zgubę swoją chcesz dla mnie uczynić honorem.
Owe świetne podboje, owe laurów żniwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]